چون نخل تو از ناز گرانبار از حزین لاهیجی غزل 340

1 چون نخل تو از ناز گرانبار برآید شمشاد ز جا، سرو ز رفتار برآید

2 دل می رود از سینه و پیکان تو باقی ست رحم است بر آن یار که از یار برآید

3 شرمندهٔ عشقیم که بی چاره و تدبیر آسان کند آن کار که دشوار برآید

4 از ناخن عشقم رگ جان زمزمه ساز است بی زخمه صدا کی شود، از تار برآید؟

5 بگذار حزین از کف خود بادهٔ پندار تا ساغرت از میکده سرشار برآید