چون شمع منم سوخته ساخته ای از ملک خاتون رباعی 316

1 مستغرق بحر غم عشقیم نگارا خود حال نپرسی که چه شد غرقه ما را

2 ای دوست به فریاد دل خسته ی ما رس بفرست نوایی من بی برگ و نوا را

1 فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست جور و جفات بر دل تنگم به غایتست

2 چشمت بریخت خون دلم را به تیغ هجر دادم ز وصل ده که نه وقت حمایتست

1 مرا که فرض شد از جان و دل دعای شما بگو چگونه بگویم دمی ثنای شما

2 ز پادشاهی ایران زمینش ننگ آید کسی که شد به سر کوی غم زدای شما