چون سوی اینان لئیمی پی برد از جامی هفت اورنگ 26

1 اینکه گفتم حال فرزند نکوست کش به اصل خویش پیوند نکوست

2 آن که باشد بد سگال و بد سرشت در سرشت او هزاران خوی زشت

1 در دیار مصر قحطی خاست سخت کز فزع هر کس به نیل انداخت رخت

2 چون به سوی نان رهی نشناختند رخت هستی را در آب انداختند

1 ای ز پی طبل شکم همچو نای جمله گلو گشته ز سر تا به پای

2 کار تو از هر چه تصور کنی نیست بجز آنکه شکم پر کنی