چون قافله از وادی مجنون بگذشت از قدسی مشهدی رباعی 163

1 داغ دلم گلی ز گلستان آتش است شور محبتم نمک خوان آتش است

2 هان ای فرشته بر سر خاک شهید عشق ننهی قدم دلیر، که طوفان آتش است

1 کعبه عشق است کانجا هیچ محمل ره نیافت کس به جز عاشق در آن وادی و منزل ره نیافت

2 آفتاب آمد که بیند عارضش بی‌اختیار از هجوم غمزه، از روزن به محفل ره نیافت

1 کو سرانجامی که شب روشن کنم کاشانه را آورم شمع و بدست آرم دل پروانه را

2 بی لبت در پای گلبن بس که خالی مانده‌است می‌کند بلبل خیال آشیان پیمانه را