چون بحر،‌دلی از عطار نیشابوری مختارنامه 29

1 بیا که قبلهٔ ما گوشهٔ خرابات است بیار باده که عاشق نه مرد طامات است

2 پیاله‌ای‌دو به من ده که صبح پرده درید پیاده‌ای‌دو فرو کن که وقت شه‌مات است

1 بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌بایدت ترک کن این چاه و زندان گر جهان می‌بایدت

2 باز عرشی گر سر جبریل داری پر برآر ورنه در گلخن نشین گر استخوان می‌بایدت

1 چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

2 جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند