1 چون ذره هوا میکند ای ماه ز هر سو دلها بتو خورشید رخ غالیه گیسو

2 بی روی تو گل خار بود اهل خرد را هر چند که در حسن کند جلوه بصد رو

3 دانی بچه رو ماه نو انگشت نمایست ز آنروی که شد جفت چنان طاق دو ابرو

4 با چین سر زلف تو در بوی فروشی دم جز بخطا می نزند نافه آهو

5 هر چند که لؤلؤش یکی حلقه بگوشست چون سود بر آن باد بنا گوش تو پهلو

6 یکبار دگر آب شدی ز آتش آهم لاله صفتی گر نبدی همدم لؤلؤ

7 هر صبح زنم کوی ترا آب ز دیده تا زحمت گردت ندهد خاک سر کو

8 دریاب که بی هیچ سبب هندوی زلفت از شوخی و غمازی آنغمزه جادو

9 زنجیر کشان برد دل ابن یمین را وز طاق دو ابروش در آویخت بیکمو