چون نهد عارف به پر از خلوت از جویای تبریزی غزل 957

1 چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون؟ کی به جریان می رود از خویشتن دریا برون؟

2 جاده را از نرمی رفتار سازد جوی آب ماه من آید چو از خلوت به استغنا بردن

3 بسکه از آمیزش مجنون ما بالد به خویش هر طرف فرسنگها از خود رود صحرا برون

4 طاقت دل، پنجهٔ رستم نبردی برده است با هجوم درد می آید تن تنها برون

5 لطف حق جویا ز قید عالم آبم رهاند آخر از دریا درست آمد سبوی ما برون