1 چون گل دهنی زمانه پر خنده نکرد کش باز به خون جگر آکنده نکرد

2 چون غنچه گل دمی دلی جمع نگشت کایام هماندمش پراکنده نکرد

3 ملک چون عکس تاج افسری یافت زجای خود به استقبال بشتافت

4 ز جای خود نرفت و رفت از جای چو دامن بوسه اش می داد بر پای

5 به آغوش اندر آورد افسرش مست گرفتش سیب سیمین بر کف دست

6 لبان و مشک و شهد و می به هم دید می مشکین ز شیرین شهد نوشید

7 به زیر بید بن می دید خورشید ز غیرت شد تنش لرزان تر از بید

8 ملک گفت: « از کجا ای سرو نامی به اقبال و سعادت می خرامی؟