به رخ چون ماه تابانی از جهان ملک خاتون غزل 1272

1 به رخ چون ماه تابانی به قد چون سرو آزادی چنین نبود بنی آدم یقینم کز پری زادی

2 تویی آزاد سرو ما به جوی خلد بر رسته شدیم از جان تو را بنده نمی‌خواهیم آزادی

3 بده دادم نگارینا ز روز وصل خود یک شب بترس از ناله زارم مکن زین نوع بیدادی

4 به جان آمد دلم دیگر ز غم خوردن به جان آمد بگو آخر عزیز من علی رغمم چرا شادی

5 مرا بار غمت بر دل بسی بود ای بت مه روی چرا داغی ز هجرانم دگر بر سینه بنهادی