چون شیشهٔ دل نه از ستم آسمان از هاتف اصفهانی غزل 16

1 چون شیشهٔ دل نه از ستم آسمان پر است مینای ما تهی است دل ما از آن پر است

2 ای عندلیب باغ محبت گل وفا کم جو ز گلبنی که بر آن آشیان پر است

3 خالی است گر خم فلک از بادهٔ نشاط غم نیست چون ز می خم پیر مغان پر است

4 سرو تو را به تربیت من چه احتیاج نخل رطب فشان تو را باغبان پر است

5 جانی نماند لیک اگر جان طلب کنی بهر تن ضعیف من این نیم جان پر است

6 هاتف به من ز جور رقیب و جفای یار کم کن سخن که گوشم ازین داستان پر است