چون گرد باد حیرت، از خود از حزین لاهیجی غزل 152

1 چون گرد باد حیرت، از خود رهاند ما را سرگشتگی به جایی، آخر رساند ما را

2 خار ترم که بارم، بر دوش باغ و گلبن دهقان بی مروت، بیجا دماند ما را

3 آسایشی که دیدم، از چشم خون فشان بود مژگان تر به بالین، گل می فشاند ما را

4 شد طفل مکتب ما، دوشیزگان معنی تا عشق سالخورده، فرزند خواند ما را

5 ترک مراد بخشید، کامی که دل هوس داشت در خاطر از دو عالم، حسرت نماند ما را

6 بر فرش سنبل و گل، بودم حزین خرامان چون داغ لاله در خون، هجران نشاند ما را