چون روز عمر من به فراق از جهان ملک خاتون غزل 586

1 چون روز عمر من به فراق تو شام شد در آرزوی روی تو عمرم تمام شد

2 خون دلم چو بر تو حلالست دلبرا آخر چرا وصال تو بر ما حرام شد

3 رحمی به حال زار من خسته دل بکن کز دست رفت و در پی ماه تمام شد

4 دیگ هوای زلف تو می پخت در دماغ مسکین دلم که در سر سودای خام شد

5 مرغ دلم که کرد به کوی غمت هوا شست دو زلف یار بدید و به دام شد

6 زین پیش طبع توسن ما بود بدلگام واکنون به زخم قمچی ایام رام شد

7 هرچند در فراق تو حالم خراب بود با وصل دوست کار جهان با نظام شد