چون سلیمان از عطار نیشابوری منطق‌الطیر 1095

1 چون سلیمان کرد با چندان کمال پیش موری لنگ از عجز آن سؤال

2 گفت برگوی ای ز من آغشته‌تر تا کدامین گل به غم به سر شسته

3 داد آن ساعت جوابش مور لنگ گفت خشت واپسین در گور تنگ

4 واپسین خشتی که پیوندد به خاک منقطع گردد همه اومید پاک

5 چون مرا در زیر خاک ای پاک ذات منقطع گردد امید از کاینات

6 پس بپوشد خشت آخر روی من تو مگردان روی فضل از سوی من

7 چون به خاک آرم سرگشته روی هیچ با رویم میار از هیچ سوی

8 روی آن دارد کزان چندان گناه هیچ با رویم نیاری ای اله

9 تو کریم مطلقی ای کردگار عفو کن از هرچ رفت و در گذار