چون پسته خندان توأم از ابن یمین فریومدی غزل 113

1 چون پسته خندان توأم در نظر آید در دیده غمدیده عقیق و گهر آید

2 چون بر گذری بهر تماشای جمالت از حجره دلگیر تنم روح بر آید

3 گر قصه پر غصه خود باز نمایم هر گوش که باشد بوی این دردسر آید

4 گر جان طلبی بر سر دل پیش تو آرم دانی که مرا قلب و روان مختصر آید

5 از سیم روان صورت حال دل زارم هر لحظه کماهی همه بر لوح زر آید

6 در پای میفکن دل ما را چو سر زلف به ز اینت همانا که بکار دگر آید

7 در زیر قبا چون که سیمینت به ببینم خونابم از آن بار گران تا کمر آید

8 از عارض گلگون وی اینخسته دلانرا شایسته و بایسته بسی گلشکر آید

9 بالای تو سرویست ولی ابن یمین را امید چنانست که روزی ببر آید