چون هفتصد و پنجاه و دو رفت ز سال از فریومدی دیوان اشعار 18

1 صبح سعادت از افق خرمی دمید ساقی بیار باده که وقت طرب رسید

2 خیز آتش گداخته در آب بسته ریز یعنی که آبگینه ملون کن از نبید

1 نگارینا نمیشاید ترا گفتن برخ ماهی که در حسنت کسی همتا ندید از ماه تا ماهی

2 ز نور روی تو خورشید اگر نه ذره ئی بودی برین پیروزه او رنگش مسلم کی شدی شاهی

1 دهم شب از مه ذوالحجه بود اول شام گذشته هفتصد و پنجاه و چهار ز سال

2 که نامدار جهان پهلوان علی خواجه نهاد روی بدرگاه ایزد متعال