چون صراحی، خنده‌ام با از سلیم تهرانی غزل 195

1 چون صراحی، خنده‌ام با چشم گریان آشناست همچو گل چاک گریبانم به دامان آشناست

2 در گلستان محبت غنچه‌ای کم دیده‌ایم همچو زخم تیر، چشم ما به پیکان آشناست

3 هرچه از چشم تو دیدم، می‌کشم از دست دل شیوهٔ دیوانگان با طرز مستان آشناست

4 کوه و صحرا بس که آب از دیدهٔ من خورده‌اند هرکجا خاری‌ست، با چشم چو مژگان آشناست

5 داده گل گوشی به فریادم درین گلشن سلیم ناله‌ام گویا به طرز عندلیبان آشناست