چون از صامت بروجردی کتاب المواد و التاریخ 4

1 آن کس که زبان نهاد اندر دهنم جا داد چو عندلیب اندر چمنم

2 مأمور نموده است از صبح ازل تا شام ابد به مدحت پنج تنم

1 خوش آن تنی را که مو به موی شکنج زلفت بتاب دارد خوش آن دلی را که آرزوی خیال رویت کباب دارد

2 سواد زلفت که جز دل آزاری از خم وی کسی ندیده مگر نداند که بر غریبان پناه دادن ثواب دارد

1 دمی که باده عشترت بتان به جام کنند به نزد دردکشان ترک ننک و نام کنند

2 مدام خنده بدان می کشان زند ساغر که نان پخته خود را ز گریه خام کنند