1 دیگران از صدمه اعدا همی‌نالند و من از جفای دوستان گریم چو ابر بهمنی

2 سست‌عهد و سردمهرند این رفیقان همچو گل ضایع آن عمری که با این سست‌عهدان سر کنی

1 تو ای آتشین زهره کز تابناکی فروزان کنی بزم چرخ کهن را

2 برون افکنی از پی دل‌فریبی از آن نیلگون جامه، سیمینه‌تن را

1 نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی نه بر مژگان من اشکی نه بر لب‌های من آهی

2 نه جان بی‌نصیبم را پیامی از دلارامی نه شام بی‌فروغم را نشانی از سحرگاهی