چون صید اگر به دام صیاد افتم از قدسی مشهدی رباعی 472

1 ناگفته ماند صد سخن آرزو مرا لب بسته ناامیدی ازین گفتگو مرا

2 در چشم خلق بس که مرا خوار کرده‌ای نشناسد آب روی، کس از آب جو مرا

1 فسون ناله‌ام شب بسته خواب پاسبانش را که با هر سر نباشد آشنایی آسمانش را

2 ز چاک سینه‌ام دل می‌کند نظاره زلفش چو مرغی کز قفس بیند به حسرت آشیانش را

1 بازآی که سینه‌ام کباب است بی روی تو حال دل خراب است

2 دلگرمی من ز دیدن توست این آینه رو بر آفتاب است