چون قامت تو سروی در بوستان از همام تبریزی غزل 104

1 چون قامت تو سروی در بوستان نروید چون عارض تو یک گل در گلستان نروید

2 گر باد بوی زلفت گرد چمن برآرد یک برگ گل ز شاخی بی بوی جان نروید

3 تا وصف چشم مستت گویند پیش نرگس از خاک تیره سوسن بی صد زبان نروید

4 گل گر دهان گشاید بی باد رویت او را رخساره لعل نبود گر در دهان نروید

5 بر هر زمین که افتد عکسی ز چهره تو جز لاله برنیاید جز ارغوان نروید

6 در خاک گر بمالم رخسار زرد خود را زان خاک تا قیامت جز زعفران نروید

7 ز اشکم گیه بروید از اقامت تو یک شب بر جویبار چشمم سرو روان نروید

8 از جویبار وصلت یک گل نچیده‌ام من گویی ندید چشمم یا در جهان نروید