چون نبات از شکر میگونش از ابن یمین فریومدی غزل 111

1 چون نبات از شکر میگونش سر بر میزند عقل پندارد که طوطی بر شکر پر میزند

2 چون رقم پیدا شود از مشک بر کافور او شام پنداری سر از حبیب سحر بر میزند

3 عارض او زیر خوی از تاب می گوئی مگر قطره شبنم هوا بر لاله تر میزند

4 همچو رویش آذر بتگر نیاراید بتی طعنه هازین رو خلیل الله بر آذر میزند

5 دلبر سیمین ذقن بی زر زگوش خود سخن گر همه در است همچون حلقه بر در میزند

6 میکند دلرا نصیحت در هوای او خرد رای دیگر گیرد آن وین راه دیگر میزند

7 سرفتد در پای او خوشتر که بر دوشم بود گردن اینک پیش تیغش مینهم گر میزند

8 وقت آن آمد که شادی روی بنماید از آنک مدتی شد تا دلم با غم سرو بر میزند

9 عاقبت ابن یمین یابد گشایش از درش چون بجای حلقه بر در روز و شب سر میزند