شد در آگاهی یکی صد زو دل از جویای تبریزی غزل 392

1 شد در آگاهی یکی صد زو دل دانا چو موج محشر خورشید می گردد زند دریا چو موج

2 نیست مانند صدف دل بستگی با گوهرم می زنم بر بحر پشت پای استغنا چو موج

3 هست سیماب دلم را زندگی در اضطراب دارد از فیض تپیدن خویش را بر پا چو موج

4 می دهی جان خودنمایی را زبالای لباس جلوه ات رنگین بود از پهلوی خارا چو موج

5 شهرت بی صبریت در عشق عالمگیر شد از تپیدن طبل بی‌تابی زدی جویا چو موج