1 زیبا صنما این همه زیبا نتوان بود رعنا پسرا این همه رعنا نتوان بود

2 در حسن زنی نوبت یکتائی و وحدت آخر نه خدائی تو و یکتا نتوان بود

3 گر خود ملکی از چه مجاور بزمینی گر حوری و غلمان که بدنیا نتوان بود

4 ترکان همه خونریزو ندارند محابا لیکن چو تو بی خوف و محابا نتوان بود

5 از نخل تو تا چند نچیدن رطب وصل عمری بتماشا و تمنا نتوان بود

6 بر کوه نهی بار غم عشق بنالد بالله که چون کوه توانا نتوان بود

7 چون دیگ زند جوش اگر دل عجبی نیست آسوده بر این آتش سودا نتوان بود

8 گر سرو سهی بالا ور ماه تمام است هرگز که باین چهره و بالا نتوان بود

9 دارند بتان ناخن مخضوب زحنا با پنجه سیمین مهنا نتوان بود

10 گیرم که شوی رستم دستان بشجاعت مانند علی والی و والا نتوان بود

11 آشفته شکر ریز شدی زآن لب شیرین گویا چو تو ای مرغ شکر خا نتوان بود