پرتو حسن زبس سوخته بال از جویای تبریزی غزل 13

1 پرتو حسن زبس سوخته بال و پر ما سرمهٔ دیدهٔ عنقا شده خاکستر ما

2 کشتهٔ عشق بتان زندهٔ جاوید بود دم عیساست دم تیغ جفا بر سر ما

3 اول گام به سر منزل مقصود رسیم بیخودی در ره تحیق بود رهبر ما

4 از غلاف هوس نفس برآییم چو تیغ تا به کی در پس این پرده بود جوهر ما

5 مهر، نقش قدمم همت جویا باشد چتر شاهنشهی فقر بود بر سر ما