باشد کسی که سر خوی او ز از جویای تبریزی غزل 794

1 باشد کسی که سر خوی او ز جام دل دایم به رنگ غنچه بخندد به کام دل

2 کی دلنشین شود اگر از دل سخن نخاست گوش دل آمده شنوای کلام دل

3 از خصم خانگی به خدا می برم پناه بر صفحهٔ وجود نماناد نام دل

4 قفل درون خانه گشادن نمی توان یارب کسی مباد گرفتار دام دل

5 حال دل ابتر است بخر سوز درد عشق سر رشته ایست آه برای نظام دل

6 هرگز به من ز نار دو چشمت نگشت چار نشنیدی از زبان نگاهم پیام دل

7 از خود برآو خلوت دل را سراغ گیر!‏ کز خویش رم نکرده نگردید رام دل

8 جویا نرفت لذت عشقم زکام جان باشد مرا ز چاشنی غم قوام دل