شد بناگوش، چو صبحم همه از سلیم تهرانی غزل 448

1 شد بناگوش، چو صبحم همه یکبار سفید موی سر بر سر من گشت چو دستار سفید

2 عجبی نیست درین دور که خط خوبان در ته زلف شود چون شکم مار سفید

3 ای گل از چاک گریبان تو حیرت دارم من که مویم شده چون صبح درین کار سفید

4 نازم ای رشته ی تسبیح که در حلقه ی کفر نتواند شود از شرم تو زنار سفید

5 چشم یعقوب همین بر رهت ای یوسف نیست چشم ها کرده چنین شوق تو بسیار سفید

6 تا بود رنگ حنا خون مرا، در ره شوق نگذارم که شود ناخن یک خار سفید

7 ترسم از قحط خریدار به عهدت یوسف موی چون شمع کند بر سر بازار سفید

8 سبز باید در و دیوار به بنگاله سلیم چه کنی خانه ی خود را در و دیوار سفید؟