بدان خدای که مثلت از حکیم نزاری قهستانی غزل 267

1 بدان خدای که مثلت نیافرید ای دوست که در فراقِ تو کارم به جان رسید ای دوست

2 زمانه آنکه مرا دست می برید از تو خوشا حیات اگرم سر نمی برید ای دوست

3 فراقت از که درآموخت رسم قصّابی که پوست از منِ بیچاره در کشید ای دوست

4 در آفرینشِ من وقتِ صنعِ جان ایزد نخست مهرِ تو در کالبد دمید ای دوست

5 ز من چرا برمیدند عقل و صبر و شکیب اگر وحوش ز مجنون نمی رمید ای دوست

6 مگر کسی که دلش نیست ورنه رقّت کرد هر آفریده که فریادِ من شنید ای دوست

7 به روزگار حکایت کند نزاریِ زار قیامتی که ز نادیدن تو دید ای دوست