شد از نگاه که آشفته یار از جویای تبریزی غزل 729

1 تهی کردم زاشک و آه امشب سینهٔ خود را زنقد و جنس خالی ساختم گنجینهٔ خود را

2 بیفزاید به قدر محنت و غم رتبهٔ دلها یکی صد می شود چون بشکنی آیینهٔ خود را

1 نگه بر چهره نتوان کرد آن ترک شرابی را یکایک چون در آتش افکند کس مرغ آبی را

2 هلاک گردش چشمی که از هر جنبش مژگان عمارت می کند در کشور دلها خرابی را

1 ز زلف و کاکلت ای نازنین گره بگشا زکار عاشق زار حزین گره بگشا

2 گره شد به دلم مطلبی خداوندا تو با انامل فض خود این گره بگشا