بستی کمر وداع و زین شیوه مرا از جامی رباعی 17

1 ای شده زندان درم مشت تو بند بر آنجا ز هر انگشت تو

2 پیش که ایام کند رنجه ات گردش او تاب دهد پنجه ات

1 شب خرد آن ناصح شیرین خطاب کرد مشفق وار آواز عتاب

2 گفت جامی فکرت بیهوده چند سودن این کلک نافرسوده چند

1 قبله همت خدای شناس هست بر نعمت خدای سپاس

2 خاصه بر نعمتی که دیر بقاست در جهان تا جهان به جاست به جاست