باده، ای عیسی لقا از دست از سلیم تهرانی غزل 695

1 باده، ای عیسی لقا از دست نامحرم مکش گوهر ناموس را در رشته ی مریم مکش

2 با بد و نیک جهان در دشمنی یکرو مکن تیغ چون خورشید تابان بر همه عالم مکش

3 ای که دایم خودفروشی پیشه ی خود کرده ای خویش را همچون گهر، باری به سنگ کم مکش

4 در گلستان جهان از لاله همت یاد گیر کاسه ی سر را قدح کن، می ز جام جم مکش

5 روز نیک و بد به یک دستور همچون تیر باش از کشاکش چون کمان ابروی خود درهم مکش

6 چون گهر گردآوری کن آبروی خویش را در سبو تا باده داری، منت زمزم مکش

7 همچو نیلوفر که بیند آفتاب، ای آسمان روی خود، هرگاه می بینی مرا، درهم مکش

8 بعد ازین بر صفحه ی ایجاد، ای نقاش صنع طرح نقش تازه ای کن، صورت آدم مکش

9 از می گلگون سلیم این توبه و پرهیز چیست ای گل پژمرده، دامان خود از شبنم مکش