بگسل رسن از بی‌فسار از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 219

1 بالای هفت چرخ مدور دو گوهرند کز نور هر دو عالم و آدم منورند

2 اندر مشیمهٔ عدم از نطفهٔ وجود هر دو مصورند ولی نامصورند

1 این جهان خواب است، خواب، ای پور باب شاد چون باشی بدین آشفته خواب؟

2 روشنی‌ی چشم مرا خوش خوش ببرد روشنیش، ای روشنائی‌ی چشم باب

1 به چه ماند جهان مگر به سراب سپس او تو چون دوی به شتاب؟

2 چون شدستند خلق غره بدو همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟