1 بافلک دی نیازمندی گفت چون منت گر نیازمند کنند

2 زان ستمها که گردش تو کند توچه گویی که باتو چند کنند

3 آخر این اختران بی معنیت چند بخت مرانژند کنند

4 بی سبب هر زمان چو پایهٔ خویش پایهٔ طاقتم بلند کنند

5 به زمستان گر آتشی یابم هفت عضوم برو سپند کنند

6 حلقهٔ جیب کهنه در حلقم هر زمان حلقهٔ کمند کنند

7 عالمی ناپسند احوالند تا کی احوال ناپسند کنند

8 در احسان چرا بنگشایند چارهٔ چند مستمند کنند

9 فلکش گفت بربروت مخند که جهانیت ریشخند کنند

10 در احسان بگو که بگشاید بوالحسن را چو تخته‌بند کنند

11 ما در آنیم تا قضا و قدر زهر آن فتنه باز قند کنند

12 که به مویی فلک بیاویزد گر به مویی برو گزند کنند