بادی مسعود شاه از مسعود سعد سلمان قصیده 133

1 بادی مسعود شاه دولت یار تا ابد کامگار و برخوردار

2 شهریاری که چرخ بر نامش گاه دولت کند سعود نثار

3 کرد عزم غزا و عزمش را ظفر و فتح بر یمین و یسار

4 گشته بر مرکب فلک جولان همچو خورشید نوربخش سوار

5 از بر آفتاب طلعت او باز شد چتر آسمان کردار

6 شده خاک زمین به بوی عبیر گشته فصل خزان به طبع بهار

7 تازیان باد گشته زیر عنان بختیان ابر گشته زیر مهار

8 دست دولت همی کشد لشکر چشم نصرت همی برد هنجار

9 در همه بوم هند هیبت شاه لرزه افکنده بر جبال و قفار

10 نیست بر جای مانده یک مردم نیست بر پای مانده یک دیوار

11 منهزم گشته هر چه بود سپاه منهدم گشته بوته پیکار

12 وان تف تابدار در کوشش نصرت و فتح را گرفته عیار

13 در پس این به چند روز کنند تیغ او کوه و دشت را گلزار

14 پشت شاهان شود خمیده چو شاخ دل رایان شود کفیده چو نار

15 باز در حمله گرز مسعودی بر کشد سر به زخم همچون مار

16 بر شود گرد تیره از هر کوه در شود خون تازه از هر غار

17 بدرد کفر پیرهن در بر بگسلد شرک از میان زناز

18 باز پنهان کند به گرد و به خون کافری در همه بلاد و دیار

19 سطوت آن عقاب عمر شکر ضربت آن نهنگ جان اوبار

20 شود از تیغ ابر پیکر او تربت گنگبار دریا بار

21 مرکبش را چه آب گیر و چه بحر خنجرش را چه یک تن و چه هزار

22 ای به روی آفتاب ملک افروز وی برای آسمان ملک نگار

23 کرد از همت تو گردون فخر همت تو کند ز گردون عار

24 عزم تو در جهان ستاره مسیر رای تو بر زمین سپهر آثار

25 رتبت تو که مرکز ملک است برتر آمد ز گنبد دوار

26 در بزرگی تو سپهر محیط کمتر آمد ز نقطه پرگار

27 صورتی کرد چرخ کلک تو را تیر گفتار و مشتری دیدار

28 ساز او از قضا جهان ایمن امر او در جهان قضا رفتار

29 عدل را ملک تو پناه و ملاذ ملک را عدل تو شعار و دثار

30 عدل معشوق ملک تست به مهر ملک عدل تو را گرفته کنار

31 طبع پهن تو بحر گوهر موج دست راد تو ابر لؤلؤ بار

32 خورد زنهار جود تو بر گنج داد رای تو خلق را زنهار

33 هست ممکن که آب و آتش را ببرد لطف و عنف تو از کار

34 هر دو بی ره شوند و نبود نیز بچه این و آن حباب و شرار

35 ترس جود تو در کف ضراب حرص تاج تو در دل کهسار

36 لعل کردست گونه یاقوت زرد کردست گونه دینار

37 گر بجنبد سموم هیبت تو برنیاید ز آب بحر بخار

38 ور ببارد سحاب بخشش تو برنخیزد ز خاک دشت غبار

39 عدل تو کرد حمله هیبت تا تن ظلم را نماند قرار

40 داد تیغ تو شربت ضربت تا تن فتنه را گرفت عیار

41 کوه را چون همی نگاه کنم نیست با بخشش تو دستگزار

42 چرخ را چون همی نگاه کنم نبود با محل تو مقدار

43 بخشش تو ولی دولت را گنج ها داده بی قیاس و شمار

44 کوشش تو عدوی ملت را در دل و دیده کوفته مسمار

45 هر که راندش ز پیش هیبت تو ندهدش نزد خویش دولت بار

46 هر کرا دولت تو کرد عزیز روزگارش نکرد یارد خوار

47 تا به باغ جلالتت بشکفت مملکت را شکوفه ها هموار

48 عدل چون گل همی بخندد خوش ظلم چون ابر می بگرید زار

49 هیچ بیمار و یک شکسته نماند در جهان ای شه از صغار و کبار

50 به جز ار آنکه دلبران را هست زلف و چشم شکسته و بیمار

51 همه کردارهای نیک تو دید در جهان هر که بود بدکردار

52 رسم و کردارهای نیک آورد شد ز کردارهای بد بیزار

53 در زمین از هراس و بأس تو بیش نخورد شیر بره را زنهار

54 ساخته هر دو با همند چنانک بره و شیر چرخ آینه وار

55 تو خداوندی و به جان کردند همه شاهان به بندگیت اقرار

56 مرغزار تو گشت روی زمین مر یکی شاه را در او مگذار

57 شه شکاری تو چون نماند شه به ضرورت شوی تو شیر شکار

58 پیش دارنده زمان و زمین همه شب برگرفته اند ابرار

59 از برای دعای دولت تو دستها همچو پنجه های چنار

60 اندرین غزو و در چنین صد غزو کردگار جهانت باشد یار

61 حاصل آید ز کردگار جهان کامهای تو اندک و بسیار

62 شاخ هایی دمد ز همت تو که همه فتح و نصرت آرد بار

63 تا بود خاک را به ذات سکون تا بود چرخ را به طبع مدار

64 به ظفر شاه بند و شهرگشای به هنر ملک ران و گیتی دار

65 شب و روز تو باد خرم و خوش تا بود روز روشن و شب تار

66 هر موافق که باشدت بر صدر هر مخالف که باشدت بردار