بدی زلف سیاهت لیله القدر از فایز بیتی‌ 239

1 ز من گشتی جدا ای سرو آزاد نبودم یک زمانی بی تو دلشاد

2 چه کردم ای مه فایز که هرگز نه یادم کردی و نه رفتی از یاد

1 جهان رفت و جوانی و چمن رفت گل نسرین و سرو و یاسمن رفت

2 پس از من دوستان گویند:«افسوس که آخر فایز شیرین سخن رفت»

1 به رویش زلف اندر پیچ و تابست همان این اضطراب از التهابست

2 از آن فایز سیه فام است زلفش که دایم در جوار آفتابست