دور از رخش چها من بیتاب می کشم از سعیدا غزل 483

1 دور از رخش چها من بیتاب می کشم منت ز درد، خون ز رگ خواب می کشم

2 خاکم غبار چشم رکابش نمی شوم خود را به پای دامن احباب می کشم

3 بی او کجاست خواب ولی طرح خواب را گاهی به روی بستر سنجاب می کشم

4 شاید که در خیال بود یوسفی نهان از چاه دل به دیدهٔ خوب آب می کشم

5 دی یک نفس قرار گرفتم به وعده ات شرمندگی ز دیدهٔ سیماب می کشم

6 سجادهٔ نماز کشیدم بسی به دوش من بعد می به گوشهٔ محراب می کشم

7 قد راست چون کنم به تواضع که چون کمان خمیازه را به قوت دریاب می کشم

8 تا در حساب نیک و بد از هم شود جدا من نام خود ز دفتر انساب می کشم

9 خود را غبار خاطر نیکان نمی کنم من زنده خاک خویش به سیلاب می کشم

10 رحمت اگر به جرم سعیدا برابر است فرداست در بهشت می ناب می کشم