فصل خزان رویم به سیر کنار از جویای تبریزی غزل 151

1 زبسکه کرده مکرر ثنای واجب را ز هم گسیخته تار نفس کواکب را

2 همین که بیم فتادن نباشد اقبال است به چشم کم منگر پستی مراتب را

1 امشب فزود دل ز طپش جوش دیده را گردیده دامن آتش خس پوش دیده را

2 بالد طراوت از گل رخسار او به خویش پر کرده سیر غبغبش آغوش دیده را

1 نماید جلوهٔ عکسش ز بس بیتاب دریا را بلرزد عضو عضو از قطره چون سیماب دریا را

2 رسد فیض دگر زاهل نظر کامل عیاران را فلک سان محشر کوکب کند مهتاب دریا را