در وقت گل ای بلبل فریاد بسی داری از جامی غزل 467

1 در وقت گل ای بلبل فریاد بسی داری خوش وقت تو کز هرگل فریادرسی داری

2 از قافله لیلی گر واپسی ای مجنون این بس که به گوش از وی بانگ جرسی داری

3 از کوی وی ای زاهد مایل سوی فردوسی گر نغلطم از بستان رو در قفسی داری

4 پروانه صفت هرکس گرد سر تو گردان لیکن تو کجا هرگز پروای کسی داری

5 از بهر خدا بگسل پیوند رقیب از خود تا چند چو گل دامان در چنگ خسی داری

6 کردی به دل ای صوفی اسباب جهان شیرین با دعوی طاووسی شغل مگسی داری

7 از مهر بتان جامی هر لحظه برآری دم چون صبح درین معنی روشن نفسی داری