به وقت گل چو بی تو آرزوی گلشنم گیرد از جامی غزل 416

1 به وقت گل چو بی تو آرزوی گلشنم گیرد نرفته یک قدم خاری ز هر سو دامنم گیرد

2 چنان پرشعله گردد ز آتش دل خانه ام شبها که همسایه اگر خواهد چراغ از روزنم گیرد

3 به دل تیرم مزن من ناشده در اشک خود غرقه ز چاک دل مبادا شعله در پیراهنم گیرد

4 به سوی من ره آمد شد یاران شود بسته ز بس کز گریه هر شب آب گرد مسکنم گیرد

5 ز آب چشم و دود دل ز دیدار تو محرومم که گاه این گاه آن پیش دو چشم روشنم گیرد

6 عنانم بستد از کف عشق توسن زورمندی کو که بیند ضعف و عجز من عنان توسنم گیرد

7 نپنداری ز بیدردی ست کم نالیدنم جامی که اشک اندر گلو راه فغان و شیونم گیرد