در وقت خزان بین که چه از جهان ملک خاتون غزل 209

1 در وقت خزان بین که چه خوش رنگِ رزانست گویی به چمن کارگه رنگرزانست

2 گویند که از باد خزان رنگ برآورد نی آنکه رز آورد یقین رنگ رز آنست

3 آنست که لعل تو شکر بار چو قندست این لطف دلاویز تو آخر هم از آنست

4 نقّاش ازل رنگ در این باغ بینداخت تا ظن نبری کاین همه از باد خزانست

5 گرچه طمع خام نشاید به جهان کرد از جان و دل او، دیگ هوای تو پزانست