در پا مریز حلقهٔ زلف بلند از فروغی بسطامی غزل 299

1 در پا مریز حلقهٔ زلف بلند خویش ترسم خدا نکرده شوی پای‌بند خویش

2 منت خدای را که به تسخیر ملک دل حاجت بدان نشد که بتازی سمند خویش

3 حیف است بر لب تو رساند لبی رقیب کالوده مگس نتوان کرد قند خویش

4 یا از شکنج طره کمندی به ره منه یا رحمتی به آهوی سر در کمند خویش

5 با ناله در غم تو ز بس خو گرفته‌ام آسوده‌ام به نالهٔ ناسودمند خویش

6 مشکل شده‌ست کار من از عشق روی تو لیکن چه چاره با دل مشکل‌پسند خویش

7 خون می‌چکد ز غنچه به کارش اگر کنی شیرین تبسمی ز لب نوش‌خند خویش

8 شوق سپند خال تو کرد آن چه با دلم مجمر نکرده ز آتش خود با سپند خویش

9 ای شه سوار حسن فروغی اسیر تست غافل مشو ز خاک گرفتار بند خویش