آخر بدین صفت که از حکیم نزاری قهستانی غزل 270

1 آخر بدین صفت که منم مبتلایِ دوست ممکن بود ز من که نجویم رضای دوست

2 با عاشقان مجاز بود عشقِ عاشقی کو ترکِ هر دو کون نگیرد برایِ دوست

3 کردم به عشق زیر و زبر خان و مان دل تا هیچ کس دگر ننشیند به جایِ دوست

4 تسلیمِ راهِ دوست شوم چون به نزدِ من چیزی نیافرید خدا ماورایِ دوست

5 جاوید زنده مانم و باقی شوم چو خضر گر سجده ایی به من رسد از خاکِ پایِ دوست

6 هر دم قیامتی ز ملامت بدیده ام نادیده یک نفس به ارادت لقایِ دوست

7 تا جان بود مرا بکشم از میان جان جنگ و ستیزِ دشمن و جور و جفایِ دوست

8 نی نی به عینِ صدق نزاری خطا مبین خالی شمر ز جور و جفا ماجرایِ دوست