آخر بمردم از غمت از حکیم نزاری قهستانی غزل 924

1 آخر بمردم از غمت ای زندگانیم دریاب اگر نه درد و دریغا جوانیم

2 هیچ از خدا نترسی و رحمت نمی‌کنی بر عاجزی و بی‌کسی و ناتوانیم

3 هرگز نهایتی نکند سر گرانیت هرگز به غایتی نرسد مهربانیم

4 سر برنگیرم از پسِ در گرز پیشِ خود هم‌چون سگ از مقابلِ مسجد برانیم

5 خوش خوش بسوختم چو سپند آر چه روز و شب با آبِ دیده بر سرِ آتش نشانیم

6 می‌سوزیم بر آتشِ هجران روا مدار یک ره به خویشتن برسان گر توانیم

7 ترسم که در فراقِ تو ناگه اجل رسد بازآیی و زِ خلق نیابی نشانیم

8 یا سعی کن که پیشِ اجل بازیابمت یا جهد کن کزین همه غم وا رهانیم

9 تا کی به جان رسم زِ تو آخر نزاریا روزی بود مگر که به جانان رسانیم