آخر دلم به آرزوی خویشتن از سید حسن غزنوی غزل 33

1 آخر دلم به آرزوی خویشتن رسید و آنچه از خدای خواسته بودم به من رسید

2 آن مه که کرد طوفی سوی شرف شتافت وآن گل که رفت سالی چمن رسید

3 دل رفته بود و جان شده منت خدای را کان دل به سینه آمد و آن جان به تن رسید

4 خوش خوش گشاده بلبل مژده چو گل دهن کان طوطی شکر لب شیرین سخن رسید

5 شاهی که از نهاد کمند زره درش با تیغ آفتاب شکن در شکن رسید

6 نقاش صنع چهره خوبش همی کشید بیکار شد چو کار به شکل دهن رسید

7 در بوستان حسنش بنگر که چون بوقت نوباوه شکوفه ز برگ سمن رسید

8 گفتم ز لعلدان لبش باده چنم چون برسمن بنفشه توبه شکن رسید

9 برشادی رسیدن شاهی که بر دلش از جان ندای اذهب عنی الحزن رسید

10 بهرامشاه شاه که در ملک دولتش آنها کزو به بنده مخلص حسن رسید