در نقطهٔ خویشتن از اوحدالدین کرمانی رباعی 174

1 تا رهبر تو طبع بدآموز بود بخت تو مپندار که پیروز بود

2 تو خفته به عیش و شب عمرت کوتاه ترسم که چو بیدار شوی روز بود

1 بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود ایّامش از آن حال بگرداند زود

2 چون کار ز اختیار من بیرون شد تدبیر من و عهد تو کی دارد سود

1 ره پرخطر است زینهار آگه باش با هرک ره او طلبد همره باش

2 تسبیح و سجاده کفر و ایمان نبود مطلوب یکی است، راه گو پنجه باش