از من غم روزگار ای یار مپرس از ملک خاتون رباعی 169

1 کسی که شمع جمال تو در نظر دارد ز آتش دل پروانه کی خبر دارد

2 ز مرهمش نبود سود دردمندی را که زخم تیغ رقیب تو در جگر دارد

1 گر آیی تنگ یک شب در بر ما فدای پای جانان این سر ما

2 چه دولت باشد آن یارب که ناگاه درآیی همچو سروی از در ما

1 اگر اقبال باشد یاور ما دهد داد ضعیفان داور ما

2 نماند این شب دیجور باری برآید آفتاب خاور ما