اشرف و احسن صحف، قرآن از حزین لاهیجی مثنوی 22

1 اشرف و احسن صحف، قرآن می نماید ادای حق بیان

2 ما نماینده ایم، اسما را همه ذات و صفات اشیا را

3 از تقیّد گرفته تا اطلاق در مزایای انفس و آفاق

4 تا شود روشن این که آنچه عیان شده در دیده های دیده وران

5 ذات حق است در مظاهر خویش جلوه فرمای نور باهر خویش

6 شاهد نور، نور بس باشد دیده را این ظهور بس باشد

7 چون دمید آفتاب، شک چه بود؟ زر خورشید را محک چه بود؟

8 او شناسندهٔ عیار خود است این انها کار کسی ست، کار خود است

9 لیک از آنجا که شد احاطه مناط چاره نبود محیط را ز محاط

10 جز بدینسان، لقای اوست محال ذاتش از این و آن بود متعال

11 گفته زین رو، که هر طرف به نگاه قد تولّوا فَثَّمَ وَجهُ الله