اشکم ز دو دیده تا از اوحدالدین کرمانی رباعی 26

1 می کن ستمی و هر چه بادا بادا کم گیر دمی و هر چه بادا بادا

2 از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است ماییم و دمی و هرچ بادا بادا

1 در دیدهٔ هرک توتیای تو بود سلطان زمانه و گدای تو بود

2 البّته کمال هیچ کس را نرسد آنجا که جلال کبریای تو بود

1 ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش خود باش به هر درد دلی محرم خویش

2 تنها بنشین و خود همی خور غم خویش ور همدمت آرزو کند همدم خویش