1 زهّاد و عُجب و گوشه ی محراب وکار خویش ما و نیاز قبله ی ابروی یار خویش

2 ما را نسیم طرّه ی خوبان به یاد داد هان تا به باد بر ندهی روزگار خویش

3 ما را چه اختیار اگر بخت یار نیست آری به اختیار کشد بختیار خویش

4 گفتم که جان نثار تو کردم قبول کن گفتا که چشم نیست مرا بر نثار خویش

5 با خاک آستانه چو کردی برابرم سر بر فلک کشیده ام از اعتبار خویش

6 من صید لاغرم به کمند تو پای بند بگشای دست و روی متاب اش شکار خویش

7 ساقی می صبوح به ابن حسام ده بشکن خمار او به می خوشگوار خویش