زاهد، تا چند زرق و خودکامی از قدسی مشهدی رباعی 534

1 نیست باکی گر به دستم غنچه سیراب نیست در دل من غنچه پیکان او نایاب نیست

2 جلوه صبح است شامم را به یاد روی دوست آسمان را بر شب من منت مهتاب نیست

1 از غم نمی‌خورد دل اهل جنون شکست در حیرتم که خاطرم از غصه چون شکست

2 تا حرف ناامیدی مجنون شنیده‌ام دارد دلم ز طره لیلی فزون شکست

1 از شیشه نه می در دل مخمور فرو ریخت انوار تجلی‌ست که بر طور فرو ریخت

2 گلچین چمن دامن گل را ز خجالت چون دید گل روی تو از دور، فرو ریخت