تا هست غمت غمی دگر نتوان از مجد همگر رباعی 335

1 دلم را برد زلف مشک رنگش چه چاره تابرون آرم ز چنگش

2 بوده تیره شبان دلگیراز آن روی دلم بگرفت زلف تیره رنگش

1 چو این سخن بشنیدم ز لفظ آن دلدار ز من برفت به یکباره صبر و هوش و قرار

2 به عذر خواهی سوگند می خورم اکنون مگر کند ز منش باور این سخن آن یار

1 گویی که آن زمان که مرا آفریده‌اند با عشق روح در جسد من دمیده‌اند

2 در وقت آفرینش من شخص من مگر از خون مهر و نطفه عشق آفریده‌اند